حكايت

رده اند كه پدري از رفتار بد پسرش رنجور شد ، و او را بسيار ملامت كرد، و بگفت : بي سبب عمرم را به پاي تربيت تو هدر كردم ،... فرزند افسوس كه ادم شدنت را اميدي نيست.....

  پسر رنجيد و ترك پدر كرد، و در پي مال و منال و سلطنت چند سالي كوشيد وتحمل رنج كرد....

 عاقبت پسر به سلطنت رسيد و روزي ، پدر را طلبيد ، تا جاه وجلال و بزرگي خود، را به رخ او بكشد، ... چون پدر به دستگاه پسر وارد شد ، پسر از سر غرور روي بدو كرد و

  بگفت : اينك جايگاه مرا ببين ، ياد ار كه روزي بگفتي ،هر گز ادم نشوم ، اينك من حاكم شهر شدم....

 پدر بي تفاوت روي برگرداند و بگفت :

من نگفتم كه تو حاكم نشوي  //  من بگفتم كه تو آدم نشوي

لطفا نظرات خود را براي ما ارسال كنيد

با تشكر مدير سايت